NDT-Bobath to koncepcja pracy z dzieckiem z zaburzeniami rozwoju ruchowego zapoczątkowana w latach czterdziestych XX wieku, w Londynie, przez fizjoterapeutkę Bertę Bobath i jej męża, neurologa Karela Bobath. Koncepcję modyfikowano wraz z rozwojem w zakresie nauk medycznych, jak i zdobywanymi doświadczeniami praktycznymi. Początkowe założenia metody rozwinęły szwajcarska lekarka, specjalistka w pediatrii Elsbeth Koeng i współpracująca z nią fizjoterapeutka Mary Quinton nadając jej charakter leczenia neurorozwojowego (Neurodevelopmental Treatment – NDT). Jest to metoda szczególnie przydatna w rehabilitacji wcześniaków, niemowląt i dzieci najmłodszych. Metoda NDT-Bobath jest stosowana na całym świecie. Przyjęte w niej założenia i sposoby postępowania nie wywołują kontrowersji i są powszechnie akceptowane
Według koncepcji NDT-Bobath najbardziej optymalną formą pracy terapeutyczno-leczniczej jest praca w zespole terapeutycznym. W skład zespołu wchodzą: lekarz (neurolog, ortopeda lub inny specjalista), fizjoterapeuta, psycholog, logopeda, terapeuta zajęciowy oraz rodzic. Zespół w porozumieniu z pacjentem lub rodzicami powinien ustalić plan usprawniania stosownie do możliwości rozwojowych, potrzeb życiowych i oczekiwań małego pacjenta lub jego rodziców. Głównym celem pracy terapeutycznej jest osiągnięcie przez dziecko jak największej samodzielności funkcjonalnej.
Główne zasady usprawniania według koncepcji NDT-Bobath obejmują:
– normalizację napięcia mięśniowego,
– hamowanie nieprawidłowych reakcji,
– wyzwalanie ruchów w formie najbardziej zbliżonej do wzorców prawidłowych,
– wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych umiejętności ruchowych w codziennych czynnościach.
Terapia odbywa się podczas indywidualnych sesji. Jej efekty powinny być jednak utrwalane podczas pracy w domu. Dlatego rodzic uzyskuje wskazówki dotyczące pielęgnacji, stymulacji rozwoju ruchowego, czy doboru odpowiedniego zaopatrzenia ortotycznego lub specjalistycznego sprzętu (siedziska, pionizatory, wózki).
Agata Michalska