Metoda pracy została opracowana przez argentyńskiego lekarza, specjalistę neurologicznej rehabilitacji dr Rodolfo Castillo Moralesa.
Koncepcja metody Castillo Moralesa składa się z:
- neuromotorycznej terapii rozwoju;
- regulacyjnej terapii ustno-twarzowej dla osób z zaburzeniami sensomotorycznymi w obrębie obszaru ustno-twarzowego;
- zaopatrzenia w specjalne płytki podniebienne.
Celem metody w postępowaniu terapeutycznym i wczesnej stymulacji jest:
- Wspomaganie rozwoju psychoruchowego i stwarzanie jak najbardziej optymalnych warunków dla właściwego rozwoju.
- Ograniczanie nieprawidłowych doświadczeń sensomotorycznych oraz nieprawidłowych wzorców ruchu i postawy ograniczających rozwój.
Poprzez metodę Castillo Moralesa terapeuta ma możliwość obserwacji pacjenta pod kątem czterech kryteriów:
- kryterium obserwacji dla komunikacji;
- kryterium obserwacji dla sensomotoryki (tj. ruchu, pozycji ciała w różnych aktywnościach, aktywności i strategii motorycznych, funkcjonowania kompleksu ustno-twarzowego);
- kryterium obserwacji dla zabawy;
- kryterium obserwacji w czasie jedzenia i picia.
Metoda ma szerokie zastosowanie m.in. w terapii:
- wcześniaków, niemowląt,
- dzieci i dorosłych z zaburzeniami napięcia mięśniowego – osobami z hypotonią (tj.obniżonym napięciem mięśniowym),
- osób z wadami genetycznymi, np. u dzieci z Zespołem Downa, zespołem Retta, zespołem Angelmana, zespołem Apert’a, zespołem Prader-Willi-Labharta, zespołem Williams’a-Beuren’a zespołem Wiedemanna-Beckwitha, zespołem Franceschetti’ego, zespołem Cornelia-de-Lange i innymi zespołami genetycznymi zaburzającymi warunki ustno-twarzowe,
- dzieci z wadą rozszczepową warg i podniebienia, np. sekwencja Pierre-Robin,
- dzieci z opóźnionym rozwojem sensomotorycznym,
- osób z porażeniem mózgowym, urazami czaszkowo- mózgowymi, przepuklinami rdzeniowo – oponowymi,
- zaburzeń centralnego układu nerwowego dzieci i dorosłych, chorób nerwowo- mięśniowych, dystrofiami miotycznymi
- porażonego nerwu twarzowego.
Mottem pracy dr R. Castillo Morales było „Dużo obserwować, następnie myśleć i nie przyczepiać żadnej etykiety; być z dzieckiem”.
Aneta Iwan